سیاهچاله

مطالعات جدید عنوان می کنند زمانیکه ماده توسط سیاهچاله

 بلعیده می شود ، ممکن است به درون کیهانی دیگری که داخل

سیاهچاله قرار دارد فرو بریزد یا درون گذرگاه کرم چاله مانندی

 که به سیاهچاله دیگری ارتباط دارد به دام بیافتد. 

یکی از یزرگترین اسرار علم فیزیک این است که چه چیزی درون یک سیاهچاله وجود دارد. فرضیه ای که وجود سیاهچاله ها را پیش بینی کرد – نسبیت عام- عنوان می کند که تمام مواد درون سیاهچاله با فشرده شدن تبدیل به یک نقطه مرکزی با چگالی بینهایت می گردند که "تکینگی" نامیده می شود. کریستین بوهمر از دانشگاه لندن می گوید" اما بعد از آن همه چیز از نظر ریاضی تجزیه و خرد می شود. ما می خواهیم که این "تکینگی" از پدیده سیاهچاله حذف شود". 

 

پژوهشگران زیادی بر این عقیده هستند که یک فرضیه جدید و جهانشمول که گرانش و تاثیرات کوانتمی را به هم پیوند دهد قادرخواهد بود این موضوع را حل کند. فرضیه تار از شناخته شده ترین این جایگزین ها می باشد.

اما بوهمر و همکاران وی از فرضیه دیگری بنام " گرانش کوانتوم حلقوی" استفاده می کنند که رقیب فرضیه تار می باشد. بر اساس این فرضیه فضا-زمان بعنوان شبکه ای از حلقه های انتزاعی تعریف می شود که بخش های کوچکی از فضا را به هم متصل می کنند.

قبلا از فرضیه گرانش کوانتوم حلقوی در مقابل ایده تکینگی استفاده شده بود. این فرضیه پیشنهاد می کند که بجای یک مهبانگ ، کیهانی اولیه دچار رمبش شده و سپس طی یک "جهش بزرگ" به سمت بیرون منفجر شد.